Thema’s > Franse restaurants > La Farigoule- Cannes

La Farigoule- Cannes

In iedere stad zitten de duurdere zaakjes in het centrum of langs de kust, en weten we dat het minder toeristisch en ook wel lekkerder kan, voor een betere prijs. Zo ook in Cannes. Al lopende komen we één straatje van de promenade af in een zijstraatje met diverse zaakjes. M’n dochter heeft zin in Turkse pizza, maar ik vraag me af of dat hetzelfde zal zijn als in Nederland. Net als de chinees waarschijnlijk anders smaakt dan in Nederland. We zien een pijpenlaantje van een restaurantje genaamd “Tout Turques”. Of zoiets. Wow, kan niet mis, maar herkennen niets qua tekst of foto’s. Niet herkenbaar en ook niet wat we willen. Ik kijk naar binnen en zie achterin een keuken waar een muis niet eens zou willen eten. Volgens ons heeft de kok niet eens de mogelijkheid om zijn handen te wassen in dat hok. We laten het daarom hierbij, mijn dochter ten spijt. Verderop, vier vierkante tafeltjes buiten, met drie sandwichborden. We bekijken de formule: keuze genoeg. Vijf voorgerechten, vijf keer hoofd en een dessert van de dag. Terwijl ik dit doe geeft een dame mij buiten een toelichting. Keuze, drie gangen, en voor de kinderen ook wel wat lekkers. En oh ja; welcome. Dat klinkt leuk, we worden welkom geheten. Voor het eerst deze vakantie, meen ik. ( valt me op) Binnen gekomen zien we een soortgelijke pijpenla als voorheen. Achterin de keuken, de brigade, twee man sterk, de chef in z’n witte buis, bruin, doorleefd gezicht, grote handen, zo’n 70 jaar oud. Z’n souschef, zwarte buis, spijkerbroek, wachtend op instructies, 68 jaar oud. Een keuken van twee bij twee, maar ik zie mooie dingen voorbij komen. ’t Ruikt lekker. Tussen keuken en ingang passen drie rijtjes tafels. Links drie keer twee zitplaatsen, rechts drie keer vier. De 1e rechts is van ons. Als een slangenmens manoeuvreren we ons al buikdansend op de krappe plaatsen. Ik zit en check met mijn elleboog voorzichtig of ik op deze plaats een mes kán hanteren. ’t Lukt nét. Na wat schuifelen met de houten stoelen met rotan zitting zitten we en kunnen we de zaak in ons opnemen, echter eerst moet de hond teruggevonden worden onder het derde tafeltje tussen een wirwar van tafel- en stoelpoten. Hij zit wel lekker daar in dat hoekje en komt niet meteen. Nadat we hem hebben overtuigd dat het onder onze tafel veel lekkerder toeven is, lukt het ons om hem met een gerust hart te laten liggen. We krijgen direct de kaart van een andere dame. Tussen de twee rijen tafeltjes is praktisch geen loopruimte. De éne dame geeft de ander opdrachten om dingen door of aan te geven. Ze geeft de drankjes door, twee gevulde glazen ice-tea, iedere hand één. Dan de fles water en een cola. De 1e gelegenheid om de kinderen een lieve aai over de wang te geven. Er volgen er meer en ze bedoeld het goed. Het is een lieverd die het beste met haar gasten voor heeft. Ook de hond krijgt ongevraagd een bakje water. Cést gentille.

Onze keuze wordt opgenomen. We nemen het menu. De kinderen spaghetti Bolognaise. In de keuken zie ik een tupperware uit een koelkastje komen, waarin onze soep. Binnen vijf minuten komt dame één met een groot diep bord de eerste soep brengen. Even later de tweede en via het doorgeefsysteem een bordje croutons en geraspte kaas en rouille. Lekker. Met de bolle kant van mijn lepel roerend over de bodem van het fruitschaal-sized-soepbord knispert het gruis van geplette schaal- en schelpdieren. Verse soep en eigen maaksel. Ondanks dat de kok niet over een goede passeerdoek beschikt een heerlijke soep. Vakmanschap. De vissoep is pas compleet als je de croutons bestrijkt met de aïoli en bestrooid met kaas, en als kleine illes flottantes, (drijvende eilandjes), op je soep laat drijven.
Terwijl we genieten van de soep komen de fruitschalen van onze kinderen. Spaghetti Bolognaise, een hele hap, maar ze krijgen ’m leeg blijkt later. Een tafeltje verder zitten twee dames, vriendinnen van de uitbaatster. Ze hebben na een flesje rosé de grootste lol en genieten zichtbaar. Na een aai en een “cést bonne mes enfants” wijst ze in het loopje terug op ’n borst van de éne blonde. Hij hangt praktisch uit haar bloesje. Vijftig jaar geleden zou ze ’t misschien wel express gedaan hebben, nu per ongeluk. Ze kan in de muur kruipen van schaamte en lacht dit van haar af, terwijl ze haar boezem weer netjes inpakt. De rosé doet het voorval snel vergeten. Vous êtes deux? De éne lult ze binnen, heeft de ervaring, de ander is de charmante ondersteuning. Samen een team van gastvrijheid. Ik hoor wat sissen in de pan en denk dat we door moeten eten, maar het blijkt het hoofdgerecht van de overburen. Zo krijgen we een vooruitblik op ons hoofdgerecht. Dat de dame met haar brood haar bord “schoonlikt” is een goed teken. Links en rechts worden flesjes wijn geopend, soms op een punt van de tafel, soms tussen de knieën. Hier een Merlot, daar en Syrah. Men geniet zichtbaar. De duim van mijn vrouw gaat op naar een Engelsman die buiten bedenkelijk kijkt. Hij besluit te gaan zitten.
Vous êtes cinq? Als de blondjes wisselen van plaats kan hun tafeltje aangeschoven worden en is er plaats voor vijf. Gierend vind de verhuizing plaats. Als dank van hun vriendin een glaasje champagne. Ons hoofdgerecht volgt. Twee grote borden met steak au poivre en maigret de canard au miel, vergezeld van haricots verts met knoflook en handmatig gesneden en gebakken aardappel vierkantjes, – rondjes en – driehoekjes. Ik heb vakantie. De kinderen breien nog wat met hun spaghetti en worden meermaals uitgecheckt of het goed gaat met ze. Ca va mes enfants? C’est bon mes enfants? Aai over de bol. Kneepje in de wang. Het dessert bestaat uit crème caramel, óf appeltaart, óf chocoladetaart. We gaan voor de appeltaart. “Un peu de chantilly”, roept de één van achter. “Volontiers”, roep ik terug. De ander komt het brengen want ze kan er niet langs. Grootmoeders appeltaart op Franse wijze. Heerlijk! Als ik met €100,= betaal moet ze wisselen bij de buren. Ze bedankt voor ons bezoek met een allervriendelijkste handdruk. Buiten neem ik van de ander een fruitschaal uit handen, zodat ik ook haar de hand kan schudden. Bedankt, het was lekker. Goede sfeer, ongedwongen, hooguit wat bekneld, maar dat was ’t waard.

Een tip van ondergetekende, voor de vakantieganger die lekker wil eten in een ongedwongen sfeer, én voor een goede prijs….  

E. Scheppinkm, Schiedam